Missale Romanum 1957 - II
1 et 2 Antiphona Crucem tuam adorámus, Dómine, et sanctam resurrectiónem tuam laudámus, et glorificámus: ecce enim propter lignum venit gáudium in univérso mundo.
1 Psalmus 66, 2 Deus misereátur nostri, et benedícat nobis.
2 Illúminet vultum suum super nos, et misereátur nostri.
1 et 2 Antiphona Crucem tuam adorámus, Dómine, et sanctam resurrectiónem tuam laudámus, et glorificámus: ecce enim propter lignum venit gáudium in univérso mundo.
1 et 2 Antiphona Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
Hymnus (textus antiquus)
1 Pange, lingua, gloriósi praélium certáminis,
Et super Crucis trophaéum dic triúmphum nóbilem:
Quáliter Redémptor orbis immolátus vícerit.
2 Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
1 De paréntis protoplásti fraude Factor cóndolens,
Quando pomi noxiális morsu in mortem córruit:
Ipse lignum tunc notávit, damna ligni ut sólveret.
2 Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
1 Hoc opus nostrae salútis ordo depopóscerat:
Multifórmis proditóris ars ut artem fálleret,
Et medélam ferret inde, hostis unde laéserat.
2 Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
1 Quando venit ergo sacri plenitúdo témporis,
Missus est ab arce Patris, natus orbis Cónditor,
Atque ventre virgináli caro factus pródiit.
2 Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
1 Vagit infans inter arcta cónditus praesépia,
Membra pannis involúta Virgo Mater álligat,
Et manus pedésque et crura stricta cingit fáscia.
2 Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
1 Lustrix sex qui jam peráctis, tempus implens córporis,
Se volénte, natus ad hoc, passióni déditus,
Agnus in Crucis levátur immolándus stípite.
2 Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
1 Hic acétum, fel, arúndo, sputa, clavi, láncea,
Mite corpus perforátur: sanguis, unda prófluit:
Terra, pontus, astra, mundus quo lavántur flúmine !
2 Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
1 Flecte ramos, arbor alta, tensa laxa víscera,
Et rigor lentéscat ille, quem dedit natívitas,
Ut supérni membra Regis miti tendas stípite.
2 Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
1 Sola digna tu fuísti ferre saecli prétium,
Atque portum praeparáre nauta mundo náufrago,
Quem sacer cruor perúnxit, fusus Agni córpore.
2 Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
Conclusio numquam omittenda
1 Glória et honor Deo usquequáque Altíssimo:
Una Patri Filióque, ínclyto Paráclito:
Cui laus est et potéstas per aetérna saécula. Amen.
2 Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
(Textus novus ejusdem hymni)
1 Pange, lingua, gloriósi láuream certáminis,
Et super Crucis trophaéo dic triúmphum nóbilem:
Quáliter Redémptor orbis immolátus vícerit.
2 Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
1 De paréntis protoplásti fraude Factor cóndolens,
Quando pomi noxiális in necem morsu ruit:
Ipse lignum tunc notávit, damna ligni ut sólveret.
2 Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
1 Hoc opus nostrae salútis ordo depopóscerat:
Multifórmis proditóris ars ut artem fálleret,
Et medélam ferret inde, hostis unde laéserat.
2 Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
1 Quando venit ergo sacri plenitúdo témporis,
Missus est ab arce Patris, natus orbis Cónditor,
Atque ventre virgináli carne amíctus pródiit.
2 Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
1 Vagit infans inter arcta cónditus praesépia,
Membra pannis involúta Virgo Mater álligat,
Et Dei manus pedésque stricta cingit fáscia.
2 Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
1 Lustra sex qui jam perégit, tempus implens córporis,
Sponte líbera Redémptor passióni déditus,
Agnus in Crucis levátur immolándus stípite.
2 Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
1 Felle potus ecce languet ; spina, clavi, láncea,
Mite corpus perforárunt, unda manat et cruor ;
Terra, pontus, astra, mundus quo lavántur flúmine !
2 Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
1 Flecte ramos, arbor alta, tensa laxa víscera,
Et rigor lentéscat ille, quem dedit natívitas,
Et supérni membra Regis tende miti stípite.
2 Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
1 Sola digna tu fuísti ferre mundi víctimam,
Atque portum praeparáre arca mundo náufrago,
Quam sacer cruor perúnxit, fusus Agni córpore.
2 Crux fidélis, inter omnes arbor una nóbilis ;
Nulla silva talem profert, fronde, flore, gérmine.
Conclusio numquam omittenda
1 Sempitérna sit beátae Trinitáti glória ;
AEqua Patri Filióque, par decus Paráclito ;
Uníus Triníque nomen laudet univérsitas. Amen.
2 Dulce lignum, dulces clavos, dulce pondus sústinet.
20. Adoratione Crucis expleta, ipsa Crux ab acolythis, vel ministrantibus, qui eam sustentaverant, comitantibus aliis duobus acolythis, vel ministrantibus, cum candelabris accensis, reportatur ad altare, ibique collocatur in medio, et quidem, si altaris dispositio id permittat, adeo in altum ut commode a fidelibus conspici possit, quin celebranti in caeremoniis sequentibus, super altare peragendis, incommodum praebeat. Candelabra vero accensa deponuntur super altare.
21. Postea celebrans et diaconus, dimissa stola nigri coloris, assumunt paramenta violacea, scilicet celebrans stolam et planetam, diaconus stolam et dalmaticam, subdiaconus vero tunicellam.
22. Deinde diaconus, delata bursa super altare, extendit corporale, more solito ; acolythus autem, vel ministrans, deponit super altare vas aquae cum purificatorio, ad abluendos et abstergendos digitos post communionem, et librum disponit in latere evangelii.
22a . Antequam processio inchoetur, sacerdos defert et explicat corporale super altare, more solito.
23. Rebus ita dispositis, reportatur Sacramentum e loco repositionis ad altare majus pro communione peragenda. Portatur autem hoc modo:
Celebrans et subdiaconus, clerus et populus manent in suis locis, sub silentio.
Diaconus cum duobus acolythis, et alio clerico ad umbellam portandam, accedunt ad altare repositionis, in quo praesto sint duo candelabra cum cereis accensis, postmodum ab acolythis sumenda.
Ad altare repositionis genua flectunt ; tunc diaconus extrahit sacram pyxidem e tabernaculo seu capsa, et assumpto velo humerali albi coloris, pyxidem extremitatibus ejusdem veli cooperit et ad altare majus defert.
23a . Omnia fiunt per ipsum celebrantem cum suis ministrantibus.
24. Procedunt ordine quo venerunt: super Sacramentum defertur umbella ; acolythi hinc inde procedentes candelabra accensa gestant, omnes in genua procumbunt. Interim schola cantat sequentes antiphonas:
1 Adorámus te, Christe, et benedícimus tibi, quia per Crucem tuam redemísti mundum.
2 Per lignum servi facti sumus, et per sanctam Crucem liberáti sumus: fructus árboris sedúxit nos, Fílius Dei redémit nos.
3 Salvátor mundi, salva nos: qui per Crucem et Sánguinem tuum redemísti nos, auxiliáre nobis, te deprecámur, Deus noster.
25. Cum ad altare majus pervenerint, illud ascendunt, diaconus sacram pyxidem super corporale, acolythi autem candelabra super altare deponunt. Genuflexione peracta, diaconus dimittit velum humerale et se retrahit ad latus epistolae ; acolythi vero descendunt hinc inde, et genuflectunt in infimo gradu altaris.
26. Tunc celebrans et subdiaconus accedunt ad altare, utroque genu adorant, illud ascendunt, et facta, una cum diacono, genuflexione, celebrans clara voce recitat, non cantat, praefationem orationis dominicae Orémus. Praecéptis salutáribus móniti.
Totum vero Pater noster, cum sit precatio ad communionem, omnes praesentes, clerici et fideles, una cum celebrante, solemniter, graviter et distincte recitant, lingua latina, addito quoque ab omnibus Amen.
Celebrans, junctis manibus, dicit solus:
Orémus. Praecéptis salutáribus móniti, et divína institutióne formáti, audémus dícere:
Celebrans, item junctis manibus, et omnes praesentes prosequuntur:
Pater noster, qui es in caelis: *
Sanctificétur nomen tuum. *
Advéniat regnum tuum. *
Fiat volúntas tua, sicut in caelo, et in terra. *
Panem nostrum quotidiánum da nobis hódie: *
Et dimítte nobis débita nostra, *
sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris. *
Et ne nos indúcas in tentatiónem ; *
sed líbera nos a malo. *
Amen.
27. Celebrans solus, clara et distincta voce atque manibus extensis, prosequitur:
LÍBERA nos, quaésumus, Dómine, ab ómnibus malis, praetéritis, praeséntibus, et futúris: et intercedénte beáta et gloriósa semper Vírgine Dei Genitríce María, cum beátis apóstolis tuis Petro et Paulo, atque Andréa, et ómnibus Sanctis, non signat se da propítius pacem in diébus nostris ; ut, ope misericórdiae tuae adjúti, et a peccáto simus semper líberi et ab omni perturbatióne secúri. Per eúmdem Dóminum nostrum Jesum Christum Fílium tuum: Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia saécula saeculórum. Et ab omnibus respondetur: Amen.
28. Et continuo celebrans recitat, submissa voce, sequentem orationem, de more inclinatus, manibusque junctis super altare positis:
PERCÉPTIO Córporis tui, Dómine Jesu Christe, quod ego indígnus súmere praesúmo, non mihi provéniat in judícium et condemnatiónem ; sed pro tua pietáte prosit mihi ad tutaméntum mentis et córporis, et ad medélam percipiéndam: Qui vivis et regnas cum Deo Patre in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia saécula saeculórum. Amen.
29. Tum discooperit pyxidem, et, facta genuflexione, accipit sacram particulam manu dextra et, profunde inclinatus et pectus percutiens, ter dicit, more solito:
DÓMINE, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea.
30. Postea, signans se Sacramento, adjungit submissa voce:
CORPUS Dómini nostri Jesu Christi custódiat ánimam meam in vitam aetérnam. Amen. Et sumit Corpus reverenter, ac paululum in meditatione Sacramenti quiescit.
31. Et continuo diaconus facit confessionem, more solito. Tunc celebrans, facta genuflexione, conversus ad populum, manibus junctis ante pectus, clara voce dicit:
MISEREÁTUR vestri omnípotens Deus, et, dimíssis peccátis vestris, perdúcat vos ad vitam aetérnam. Omnes respondent: Amen.
Celebrans prosequitur:
INDULGÉNTIAM, absolutiónem, + et remissiónem peccatórum vestrórum tríbuat vobis omnípotens et miséricors Dóminus. Omnes respondent: Amen.
32. Deinde ad altare se convertit, genuflectit, apprehendit pyxidem, et more solito conversus ad populum, in medio altaris, dicit clara voce:
ECCE Agnus Dei, ecce qui tollit peccáta mundi. Mox subdit: Dómine, non sum dignus, ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanábitur ánima mea ; quod iterum ac tertio repetit.
Et procedit ad distributionem communionis, ut supra feria V in Cena Domini, n. 29, dictum est. Sacerdotes vero stolam violaceam deferunt.
33. Dum sacra communio distribuitur, cani potest psalmus 21 Deus, Deus meus ; vel unum aliudve responsorium ex Matutino hujus feriae VI.
34. Communione absoluta, celebrans digitos abluit in vase, ac purificatorio abstergit, nihil dicens ; pyxidem vero in tabernaculo reponit.
35. His completis, celebrans stans in medio altaris, habens ante se librum, a dextris et a sinistris minist ros sacros, dicit pro gratiarum actione, in tono feriali et manibus junctis, tres sequentes orationes, omnibus stantibus et Amen respondentibus.
Orémus. Oratio prima
SUPER pópulum tuum, quaésumus, Dómine, qui passiónem et mortem Fílii tui devóta mente recóluit, benedíctio copiósa descéndat, indulgéntia véniat, consolátio tribuátur, fides sancta succréscat, redémptio sempitérna firmétur. Per eúmdem Christum Dóminum nostrum. R/. Amen.
Orémus. Oratio secunda
OMNÍPOTENS et miséricors Deus, qui Christi tui beáta passióne et morte nos reparásti: consérva in nobis óperam misericórdiae tuae ; ut, hujus mystérii participatióne, perpétua devotióne vivámus. Per eúmdem Christum Dóminum nostrum. R/. Amen.
Orémus. Oratio tertia
REMINÍSCERE miseratiónum tuárum, Dómine, et fámulos tuos aetérna protectióne sanctífica, pro quibus Christus, Fílius tuus, per suum cruórem, instítuit paschále mystérium. Per eúmdem Christum Dóminum nostrum. R/. Amen.
36. Celebrans et ministri sacri de altari descendunt et, facta genuflexione, una cum acolythis, seu ministrantibus, in sacristiam revertuntur.
37. In choro dicitur completorium, candelis exstinctis, et absque cantu.
38. Tempore opportuno, sanctissima Eucharistia reportatur, forma privata, ad locum reservationis, et ibidem asservatur, lampade de more accensa. Et denudatur altare.
Duplex I classis
1. Si officium peragatur in choro, vel in communi:
MATUTINUM et LAUDES non anticipantur de sero, sed dicuntur mane, hora competenti ;
HORAE MINORES dicuntur hora competenti ;
VESPERAE dicuntur post meridiem, hora competenti ;
COMPLETORIUM hac nocte non dicitur.
2. Horae supra dictae dicuntur ut in Breviario Romano, praeter sequentia:
In Laudibus et horis minoribus, post antiphonam Christus factus est, dicitur Pater noster, totum sub silentio ; postea, omisso psalmo 50 Miserére, statim subjungitur
Oratio
CONCÉDE, quaésumus, omnípotens Deus: ut, qui Fílii tui resurrectiónem devóta exspectatióne praevenímus ; ejúsdem resurrectiónis glóriam consequámur. Et sub silentio concluditur: Per eúmdem Dóminum.
Vesperae dicuntur ut in Breviario Romano, Feria V in Cena Domini, praeter sequentia:
Antiphona 1: Hódie afflíctus sum valde, sed cras solvam víncula mea.
Antiphona ad Magnificat: Príncipes sacerdótum et pharisaéi muniérunt sepúlcrum, signántes lápidem, cum custódibus.
Repetita antiphona ad Magníficat, et omissis antiphona Christus factus est, Pater noster, et psalmo 50, Miserére, statim dicitur oratio Concéde, quaésumus, ut supra notatur. Et sic terminantur Vesperae.
3. In privata recitatione Matutinum, Laudes, horae minores et Vesperae dicuntur, congruo tempore, ut in Breviario Romano, praeter ea quae supra (n. 2) notantur ; sed persolvendum est insuper Completorium hoc modo:
Facta confessione et absolutione, statim inchoantur psalmi de dominica, quibus finitis dicitur canticum Simeonis Nunc dimíttis, Pater noster, et oratio Vísita, quaésumus, reliquis omnibus omissis.
4. Cum solemnis vigiliae paschalis celebratio locum obtineat officii nocturni dominicae Resurrectionis, Matutino ejusdem dominicae Resurrectionis omisso, statim inter Missarum vigiliae solemnia, cantantur pro LAUDIBUS, quae suo loco proponuntur (infra DE MISSA SOLEMNI, n. 8) . Officium dominicae Resurrectionis prosequitur deinde cum PRIMA.
Qui vero solemni vigiliae paschali non interfuerunt, tenentur dicere Matutinum et Laudes dominicae Resurrectionis, prout in Breviario Romano continentur.
Statio ad S. Joannem in Laterano
* Solemnis vigilia paschalis celebranda est hora competenti, ea scilicet, quae permittat Missam solemnem ejusdem vigiliae incipere circa mediam noctem inter sabbatum sanctum et dominicam Resurrectionis. Ubi tamen, ponderatis fidelium et locorum conditionibus, de judicio Ordinarii loci, horam celebrandae vigiliae anticipari conveniat, haec non inchoetur ante diei crepusculum, aut certe non ante solis occasum. Privata vigiliae paschalis celebratio interdicitur.
1. Hora competenti tobaleis cooperiuntur altaria, sed candelae exstinctae manent usque ad principium Missae. Interim excutitur ignis de lapide, et ex eo accenduntur carbones.
2. Celebrans induitur amictu, alba, cingulo, stola et pluviali violacei coloris ; ministri sacri amictu, alba, cingulo, diaconus stola et dalmatica, subdiaconus tunicella, ejusdem coloris.
2a . Sacerdos induitur amictu, alba, cingulo, stola et pluviali violaceo, vel manet sine casula.
3. Adstantibus ministris, seu ministrantibus, cum cruce, aqua benedicta et incenso, sive ante portam, sive in aditu ecclesiae, vel intus eam, ubi scilicet populus ritum sacrum melius sequi possit, celebrans benedicit novum ignem, dicens:
V/. Dóminus vobíscum.
R/. Et cum spíritu tuo.
Orémus. Oratio
DEUS, qui per Fílium tuum, angulárem scílicet lápidem, claritátis tuae ignem fidélibus contulísti: prodúctum e sílice, nostris profutúrum úsibus, novum hunc ignem sanctí+fica: et concéde nobis, ita per haec festa paschália caeléstibus desidériis inflammári ; ut ad perpétuae claritátis, puris méntibus, valeámus festa pertíngere. Per eúmdem Christum Dóminum nostrum. R/. Amen.
Deinde ignem ter aspergit, nihil dicens.
4. Acolythus, seu unus ministrantium, assumens de carbonibus benedictis, ponit in thuribulum ; celebrans vero ponit incensum in thuribulum, benedicens illud more solito, ignemque ter adolet incenso.
5. Novo igne benedicto, acolythus, seu unus ministrantium, portat cereum paschalem in medium, ante celebrantem, qui cum stilo, inter extrema foramina ad insertionem granorum incensi destinata, incidit crucem. Deinde facit super eam litteram graecam Alpha, subtus vero litteram Omega, et inter brachia crucis quattuor numeros exprimentes annum currentem, interim dicens:
(1) Christus heri et hódie (incidit hastam erectam),
(2) Princípium et Finis (incidit hastam transversam),
(3) Alpha (incidit supra hastam erectam litteram A)
(4) et Omega (incidit subtus hastam erectam litteram Ù) ;
(5) Ipsíus sunt témpora (incidit primum numerum anni currentis in angulo sinistro superiore crucis)
(6) et saécula (incidit secundum numerum anni currentis in angulo dextro superiore crucis) ;
(7) Ipsi glória et impérium (incidit tertium numerum anni currentis in angulo sinistro inferiore crucis)
(8) per univérsa aeternitátis saécula. Amen (incidit quartum numerum anni currentis in angulo dextro inferiore crucis).
6. Incisione crucis et aliorum signorum quae coloribus vel alio modo ante praeparari possunt, peracta, diaconus, seu alius ministrantium, praebet celebranti grana incensi, quae idem celebrans, si non sunt benedicta, ter aspergit et ter adolet incenso, nihil dicens. Deinde infigit quinque grana in foramina, interim dicens:
(1) Per sua sancta vúlnera
(2) gloriósa
(3) custódiat
(4) et consérvet nos
(5) Christus Dóminus. Amen
7. Tum diaconus, seu unus ministrantium, porrigit celebranti parvam candelam, de novo igne accensam, qua cereum accendit, dicens:
LUMEN Christi glorióse resurgéntis
Díssipet ténebras cordis et mentis.
8. Mox, celebrans benedicit cereum accensum, dicens:
V/. Dóminus vobíscum.
R/. Et cum spíritu tuo.
Orémus. Oratio
VÉNIAT, quaésumus, omnípotens Deus, super hunc incénsum céreum larga tuae bene+dictiónis infúsio: et hunc noctúrnum splendórem invisíbilis regenerátor inténde ; ut non solum sacrifícium, quod hac nocte litátum est, arcána lúminis tui admixtióne refúlgeat ; sed in quocúmque loco ex hujus sanctificatiónis mystério áliquid fúerit deportátum, expúlsa diabólicae fraudis nequítia, virtus tuae majestátis assístat. Per Christum Dóminum nostrum. R/. Amen.
9. Interim luminaria ecclesiae exstinguuntur.
10. Tum celebrans iterum ponit incensum in thuribulum ; postea diaconus, depositis paramentis violaceis, et indutus stola et dalmatica albi coloris, accipit cereum paschalem accensum, et ordinatur processio: praecedit thuriferarius, sequitur subdiaconus cum cruc e, diaconus cum cereo accenso, post eum statim celebrans, deinde clerus per ordinem, et populus.
10a . Tum sacerdos, depositis paramentis violaceis, et indutus stola et dalmatica albi coloris, iterum ponit incensum in thuribulum ; postea, accipit cereum paschalem accensum, et ordinatur processio: praecedit thuriferarius, sequitur crucifer, post eum statim sacerdos cum cereo accenso, deinde ceteri ministrantes, et populus.
11. Cum diaconus ingressus est ecclesiam, stans, cantat solus:
LUMEN Christi,
cui omnes alii, praeter subdiaconum et thuriferarium, genuflectentes versus cereum benedictum, respondent:
R/. Deo grátias.
Celebrans vero de cereo benedicto propriam candelam accendit.
Procedens ad medium ecclesiae, ibi eodem modo diaconus altius cantat: Lumen Christi, cui omnes, ut supra, genuflectentes, respondent: Deo grátias. Et de cereo benedicto accenduntur candelae cleri.
Tertio procedens ante altare, in medio chori, rursum adhuc altius cantat: Lumen Christi, cui tertio omnes, ut supra, genuflectentes, respondent: Deo grátias. Et accenduntur candelae populi de cereo benedicto, et luminaria ecclesiae.
11a . Cum sacerdos ingressus est ecclesiam, stans, cantat solus: Lumen Christi, cui omnes alii, praeter cruciferum et thuriferarium, genuflectentes versus cereum benedictum, respondent: Deo grátias. Tunc unus ex ministrantibus de cereo benedicto candelam pro sacerdote accendit.
Procedens ad medium ecclesiae, ibi eodem modo sacerdos altius cantat: Lumen Christi, cui omnes, ut supra, genuflectentes, respondent: Deo grátias. Et de cereo benedicto accenduntur candelae ministrantium.
Tertio procedens ante altare, in medio chori, rursum adhuc altius cantat: Lumen Christi, cui tertio omnes, ut supra, genuflectentes, respondent: Deo grátias. Et accenduntur candelae populi de cereo benedicto, et luminaria ecclesiae.
12. Tunc celebrans vadit ad locum suum in choro, in latere epistolae ; subdiaconus cum cruce stat in latere evangelii, contra legile ; clerus locum suum occupat in scamnis.
Diaconus deponit cereum paschalem in medio chori, supra parvum sustentaculum, et, postquam celebrans posuerit incensum in thuribulum, accipiens librum, petit benedictionem, dicens:
Jube, domne, benedícere.
Et celebrans subjungit:
Dóminus sit in corde tuo, et in lábiis tuis: ut digne et competénter annúnties suum paschále praecónium: In nómine Patris, et Fílii, + et Spíritus Sancti. Amen.
12a . Sacerdos deponit cereum paschalem in medio chori, supra parvum sustentaculum, seque recipit ad abacum ; crucife r stat in latere evangelii, contra legile ; ceteri ministrantes disponuntur hinc et inde.
Sacerdos vero, postquam posuerit incensum in thuribulum, accepto libro, dicit:
Jube, Dómine, benedícere. Dóminus sit in corde meo, et in lábiis meis: ut digne et competénter annúntiem suum paschále praecónium. Amen.
13. Postea diaconus vadit ad legile, strato albo coopertum, et ponit super eo librum, et incensat ; deinde, circumiens cereum paschalem, etiam illum thurificat.
Tunc surgentibus omnibus, et stantibus, ut fit ad evangelium, diaconus cantat praeconium paschale, habens ante se cereum paschalem, a dextris altare, a sinistris aulam ecclesiae.
Dum canitur praeconium paschale, convenit, ut clerus et populus candelas accensas gestent.
13a . Postea sacerdos vadit ad legile, strato albo coopertum, et ponit super eo librum, et incensat ; deinde, circumiens cereum paschalem, etiam illum thurificat.
Tunc surgentibus omnibus, et stantibus, ut fit ad evangelium, ipse sacerdos cantat vel legit praeconium paschale, habens ante se cereum paschalem, a dextris altare, a sinistris aulam ecclesiae.
Dum canitur praeconium paschale, convenit, ut clerus et populus candelas accensas gestent.
EXSÚLTET jam Angélica turba caelórum: exsúltent divína mystéria: et pro tanti Regis victória, tuba ínsonet salutáris. Gáudeat et tellus tantis irradiáta fulgóribus: et aetérni Regis splendóre illustráta, totíus orbis se séntiat amisísse calíginem. Laetétur et mater Ecclésia, tanti lúminis adornáta fulgóribus: et magnis populórum vócibus haec aula resúltet. Quaprópter adstántes vos, fratres caríssimi, ad tam miram hujus sancti lúminis claritátem, una mecum, quaeso, Dei omnipoténtis misericórdiam invocáte. Ut, qui me non meis méritis intra Levitárum númerum dignátus est aggregáre, lúminis sui claritátem infúndens, Cérei hujus laudem implére perfíciat. Per Dóminum nostrum Jesum Christum Fílium suum: Qui cum eo vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus.
PER ómnia saécula saeculórum. R/. Amen. V/. Dóminus vobíscum. R/. Et cum spíritu tuo. V/. Sursum corda. R/. Habémus ad Dóminum. V/. Grátias agámus Dómino Deo nostro. R/. Dignum et justum est.
VERE dignum et justum est, invisíbilem Deum Patrem omnipoténtem Filiúmque ejus unigénitum, Dóminum nostrum Jesum Christum, toto cordis ac mentis afféctu et vocis ministério personáre. Qui pro nobis aetérno Patri Adae débitum solvit: et véteris piáculi cautiónem pio cruóre detérsit. Haec sunt enim festa paschália, in quibus verus ille Agnus occíditur, cujus sánguine postes fidélium consecrántur. Haec nox est, in qua primum patres nostros, fílios Israël edúctos de AEgýpto, mare Rubrum sicco vestígio transíre fecísti. Haec ígitur nox est, quae peccatórum ténebras colúmnae illuminatióne purgávit. Haec nox est, quae hódie per univérsum mundum, in Christo credéntes, a vítiis saéculi et calígine peccatórum segregátos, reddit grátiae, sóciat sanctitáti. Haec nox est, in qua, destrúctis vínculis mortis, Christus ab ínferis victor ascéndit. Nihil enim nobis nasci prófuit, nisi rédimi profuísset. O mira circa nos tuae pietátis dignátio ! O inaestimábilis diléctio caritátis: ut servum redímeres, Fílium tradidísti ! O certe necessárium Adae peccátum, quod Christi morte delétum est ! O felix culpa, quae talem ac tantum méruit habére Redemptórem ! O vere beáta nox, quae sola méruit scire tempus et horam, in qua Christus ab ínferis resurréxit ! Haec nox est, de qua scriptum est: Et nox sicut dies illuminábitur: et nox illuminátio mea in delíciis meis. Hujus ígitur sanctificátio noctis fugat scélera, culpas lavat: et reddit innocéntiam lapsis, et maestis laetítiam. Fugat ódia, concórdiam parat, et curvat impéria.
IN hujus ígitur noctis grátia, súscipe, sancte Pater, incénsi hujus sacrifícium vespertínum: quod tibi in hac Cérei oblatióne solémni, per ministrórum manus de opéribus apum, sacrosáncta reddit Ecclésia. Sed jam colúmnae hujus praecónia nóvimus, quam in honórem Dei rútilans ignis accéndit. Qui licet sit divísus in partes, mutuáti tamen lúminis detriménta non novit. Alitur enim liquántibus ceris, quas in substántiam pretiósae hujus lámpadis, apis mater edúxit. O vere beáta nox, quae exspoliávit AEgýptios, ditávit Hebraéos ! Nox, in qua terrénis caeléstia, humánis divína jungúntur.
ORÁMUS ergo te, Dómine: ut Céreus iste in honórem tui nóminis consecrátus, ad noctis hujus calíginem destruéndam, indefíciens persevéret. Et in odórem suavitátis accéptus, supérnis lumináribus misceátur. Flammas ejus lúcifer matutínus invéniat. Ille, inquam, lúcifer, qui nescit occásum. Ille, qui regréssus ab ínferis, humáno géneri serénus illúxit. Precámur ergo te, Dómine: ut nos fámulos tuos, omnémque clerum, et devotíssimum pópulum: una cum beatíssimo Papa nostro N. et Antístite nostro N., quiéte témporum concéssa, in his paschálibus gáudiis, assídua protectióne régere, gubernáre et conserváre dignéris. Réspice étiam ad eos, qui nos in potestáte regunt, et, ineffábili pietátis et misericórdiae tuae múnere, dírige cogitatiónes eórum ad justítiam et pacem, ut de terréna operositáte ad caeléstem pátriam pervéniant cum omni pópulo tuo. Per eúmdem Dóminum nostrum Jesum Christum, Fílium tuum: Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus: per ómnia saécula saeculórum. R/. Amen.
14. Post praeconium paschale, diaconus, depositis paramentis albis, assumit violacea, et vadit ad celebrantem.
14a . Post praeconium paschale, sacerdos deponit dalmaticam et stolam albi coloris, et, indutus iterum stola et pluviali violaceis, redit ad legile.
15. Postea leguntur lectiones, sine titulo, nec in earum fine respondetur Deo grátias. Leguntur vero a lectore, in medio chori, ante cereum benedictum, ita quidem ut lector habeat a dextris altare, a sinistri s aulam ecclesiae. Celebrans et ministri, clerus et populus, sedentes auscultant.
15a . Postea leguntur lectiones, sine titulo, nec in earum fine respondetur Deo grátias. Leguntur vero a sacerdote, in medio chori, ante cereum benedictum, ita quidem ut sacerd os habeat a dextris altare, a sinistris aulam ecclesiae. Ministrantes et populus sedentes auscultant.
Si vero adsit clericus lector, omnia peraguntur, ut supra n. 15.
16. In fine lectionis, vel post canticum, dicuntur orationes, hoc modo: omnes surgunt ; celebrans dicit: Orémus, diaconus Flectámus génua, et omnes, una cum ipso celebrante, flexis genibus, per aliquod temporis spatium in silentio orant ; dicto a diacono Leváte, omnes surgunt, et celebrans dicit orationem, in tono feriali, et junctis manibus.
16a . In fine lectionis, vel post canticum, dicuntur orationes, hoc modo: omnes surgunt ; sacerdos, stans ante legile, dicit: Orémus. Flectámus génua, et omnes, una cum ipso sacerdote, flexis genibus, per aliquod temporis spatium in silentio orant ; dicto a sacerdote Leváte, omnes surgunt, et ipse dicit orationem, in tono feriali, et junctis manibus.
17. Leguntur vero quatuor sequentes lectiones, cum suis canticis, et orationibus.
Gen. 1, 1-31 et 2, 1-2
IN princípio creávit Deus caelum et terram. Terra autem erat inánis et vácua, et ténebrae erant super fáciem abýssi: et Spíritus Dei ferebátur super aquas. Dixítque Deus: « Fiat lux ». Et facta est lux. Et vidit Deus lucem quod esset bona: et divísit lucem a ténebris. Appellavítque lucem Diem, et ténebras Noctem: factúmque est véspere, et mane, dies unus. Dixit quoque Deus: « Fiat firmaméntum in médio aquárum: et dívidat aquas ab aquis ». Et fecit Deus firmaméntum, divisítque aquas, quae erant sub firmaménto, ab his, quae erant super firmaméntum. Et factum est ita. Vocavítque Deus firmaméntum Caelum: et factum est véspere, et mane, dies secúndus. Dixit vero Deus: « Congregéntur aquae, quae sub caelo sunt, in locum unum: et appáreat árida » . Et factum est ita. Et vocávit Deus áridam, Terram: congregationésque aquárum appellávit Mária. Et vidit Deus quod esset bonum. Et ait: « Gérminet terra herbam viréntem, et faciéntem semen, et lignum pomíferum fáciens fructum juxta genus suum, cujus semen in semetípso sit super terram ». Et factum est ita. Et prótulit terra herbam viréntem, et faciéntem semen juxta genus suum, lignúmque fáciens fructum, et habens unumquódque seméntem secúndum spéciem suam. Et vidit Deus quod esset bonum. Et factum est véspere, et mane, dies tértius. Dixit autem Deus: « Fiant luminária in firmaménto caeli, et dívidant diem ac noctem, et sint in signa, et témpora, et dies, et annos: ut lúceant in firmaménto caeli, et illúminent terram ». Et factum est ita. Fecítque Deus duo luminária magna: lumináre majus, ut praeésset diéi: et lumináre minus, ut praeésset nocti: et stellas. Et pósuit eas in firmaménto caeli, ut lucérent super terram, et praeéssent diéi ac nocti, et divíderent lucem, ac ténebras. Et vidit Deus quod esset bonum. Et factum est véspere, et mane, dies quartus. Dixit étiam Deus: « Prodúcant aquae réptile ánimae vivéntis, et volátile super terram sub firmaménto caeli ». Creavítque Deus cete grándia, et omnem ánimam vivéntem atque motábilem, quam prodúxerant aquae in spécies suas, et omne volátile secúndum genus suum. Et vidit Deus quod esset bonum. Benedixítque eis, dicens: « Créscite, et multiplicámini, et repléte aquas maris: avésque multiplicéntur super terram ». Et factum est véspere, et mane, dies quintus. Dixit quoque Deus: « Prodúcat terra ánimam vivéntem in génere suo: juménta et reptília, et béstias terrae secúndum spécies suas ». Factúmque est ita. Et fecit Deus béstias terrae juxta spécies suas, et juménta, et omne réptile terrae in génere suo. Et vidit Deus quod esset bonum, et ait: « Faciámus hóminem ad imáginem, et similitúdinem nostram: et praesit píscibus maris, et volatílibus caeli, et béstiis, universaéque terrae, omníque réptili, quod movétur in terra ». Et creávit Deus hóminem ad imáginem suam: ad imáginem Dei creávit illum, másculum et féminam creávit eos. Benedixítque illis Deus, et ait: « Créscite, et multiplicámini, et repléte terram, et subjícite eam, et dominámini píscibus maris, et volatílibus caeli, et univérsis animántibus, quae movéntur super terram ». Dixítque Deus: « Ecce dedi vobis omnem herb am afferéntem semen super terram, et univérsa ligna, quae habent in semetípsis seméntem géneris sui, ut sint vobis in escam: et cunctis animántibus terrae, omníque vólucri caeli, et univérsis, quae movéntur in terra, et in quibus est ánima vivens, ut hábeant ad vescéndum ». Et factum est ita. Vidítque Deus cuncta, quae fécerat: et erant valde bona. Et factum est véspere, et mane, dies sextus. Igitur perfécti sunt caeli, et terra, et omnis ornátus eórum. Complevítque Deus die séptimo opus suum, quod fécerat: et requiévit die séptimo ab univérso ópere quod patrárat.
Orémus.
V/. Flectámus génua. R/. Leváte.
Oratio
DEUS, qui mirabíliter creásti hóminem, et mirabílius redemísti: da nobis, quaésumus, contra oblectaménta peccáti, mentis ratióne persístere ; ut mereámur ad aetérna gáudia perveníre. Per Dóminum.
Missale Romanum 1957 - II