Fontes CIC t1 342

Benedictus XIV, ep. Si fraternitas, 8 iui. 1744.\21

Si Fraternitas Tua secum reputabit quot gravissimis et maximis curis propemodum obruamur, quantumque, hoc praesertim difficillimo tempore, prorsus Nos teneat imposita tenuitati nostrae sollicitudo omnium Ecclesiarum, non sane mirabitur tamdiu sibi procrastinatum fuisse responsum ad eas Lite­ras, quibus Apostolica auctoritate dissolvendas rogasti obortas in Hispania disputationes aliquas, e duabus nostris Epistolis ad omnes Episcopos supe­rioris anni mdccxli, xxx maii,2 et xxii augusti,3 quibus intra legitimos fines coercuimus invalescentem Ecclesiastici ieiunii relaxationem. Potius tibi in mentem veniet cogitare de singulari nostro in religiosissimam Hispanam Eccle­siam amore, unde Nos immensa licet rerum niole fatigatos ad expediendum sibi in omni sua perplexitate salutis iter opem nostram praesto habet.

§ 1. Quamquam igitur, dum praenuntiatas Constitutiones edidimus, non aliud propositum Nobis fuerit, ac refraenare paucorum nimis ingenio fiden- tium Theologorum licentiam, qui opinionum novitate gaudent; nec otium, nec animus Nobis fuerit definire quicquid subtili indagatione deduci possit ex proposita a Nobis ieiunandi regula; tamen eximia paterna caritate com­plectimur adeo observantissimos Romanae Sedis Hispanos, tantique facimus obsecrationes tuas, ut occurrere anxietati vestrae libenter adiecerimus animum,

1 Venerabili Fratri Archiepiscopo Compostellae.

» Cf. N. 308.

» Cf. N. 314.

• t N"', ipsi quaestiones abs te propositas dirimendas constituerimus. Sic .iulcm sc habent.

1 Utrum, quae in antediciis nostris literis in forma Brevis de unica corne­lii, m-, et de epulis non permiscendis, praescribuntur, sub gravi etiam praecepto prohibeantur?

Ui -pondemus: Concedentes facultatem vescendi carnibus tempore vetito, iih gravi teneri easdem facultates non aliter dare, quam gemmis hisce adiectis , 'inditionibus, videlicet unicae in diem comestionis, et non perniiscendarum epularum. Eos vero, qui huiusmodi facultatibus utuntur, sub gravi ad binas ipsas conditiones implendas obligari.

II.  An ii, quibus concessum est vesci carnibus, possint in vespertino refe­cti ancula, ea quantitate carnis vesci, quae ieiunantibus permittitur?

Respondemus: non licere; sed opus habere eo cibo, eaque uti potione, quibus utuntur homines ieiunantes rectae meticulosae conscientiae.

III.  An qui ieiunii tempore vesci carnibus permittuntur, et unica comcs- satione uti debent, horam ieiunantibus praescriptam servare opus habeant?

Edicimus, observandam iis esse.

IV.  Quaenam sint epulae licitae, quae vetantur cum interdictis coniungi?

Respondemus: Epulas licitas pro iis, quibus permissum est carnes come­dere, esse carnes ipsas. Epulas interdictas esse pisces, adeoque utrumque simul adhiberi non posse. Piscibus tamen edendis non interdicuntur ii, quibus datur tantum facultas adhibendi ova, et lacticinia.

VII. Utrum memorata duo praecepta urgeant extra Quadragésimum?

Respondetur: urgere extra Quadragesimam utrumque praeceptum ; illud scilicet unicae comestionis, cum reliquis legibus in secundo, et tertio ad haec postulata responso expressis; et alterum non permiscendi epulas licitas cum interdictis, ut in quarto postulato definitum est.

§ 2. Habes, Venerabilis Frater, penitus explicatum quicquid apud vos ex nostris saepius nuncupatis Apostolicis literis dubitationem attulisse scribis. Qua quidem in re laudavimus consilium tuum interrogandae supremae Roma­nae Sedis, ut libero, et non vacillanti gressu ad oves sana doctrina imbuendas incedere Pastores queant, in istoque tuo suscepto consilio agnovimus Hispa- nam religionem, nihil sibi tutum nisi e Divi Petri Cathedra acceptum, repu- tantem ; qua splendidissima gloria tantum nomen, et incorruptae Fidei fructum Hispania sibi peperit.

§ 3. Cavendum autem vobis est (idque plurimum ad te pertinet, qui illustris Archiepiscopi, et Inquisitoris geris praecipuum munus) ne in expen­dendis Apostolicae Sedis Constitutionibus, pro nimia exhauriendi argumenti sollicitudine, nullus fiat disserendi ambigendique modus. Sedula deinde opera conferenda, ut istiusmodi dubia, quae facile, pro ingeniorum varietate, dispu­tando emergunt, penitus inter vos dirimantur, ne diuturna unquam discep­tatione fluctuent animi; praesertim cum Constitutiones ipsae Apostolicae scopum, quo tendunt, aperte demonstrent, et illuc prompte dirigi potest quicquid dubitando interturbare videatur. Id si animadvertissent, qui de prae­senti negotio plura dubitarunt, nodum sibi exsolvissent. Patebat enim nihil aliud Nobis in animo fuisse, quam cohibere vivida nonnulorum Theologorum

ingenia, qui nimium sacri ieiunii fines praetergressi, et non parum obliti illud ad retinendum in officio corpus divinitus institutum, hosti huic spiritus infen- sissimo blandiebantur. Statim siquidem comperissent, quid in propositis quae­stionibus constituendum esset; nec tibi molestiam exhibuissent, nec Nobis, quos gravissimae undique circumstant curae, non parum temporis occupas- sent; quod tamen pro singulari nostro in vestram gentem studio, atque amore, libenter impendimus ad rectum vobis iter monstrandum, in posterum simul praecaventes, quomodo in huiusmodi quaestionibus firmare gressus vestros in promptu sit.

§ 4. Reliquum est, Venerabilis Frater, ut tibi, quod facimus ex animo, • praecipuae benevolentiae nostrae pignus, Apostolicam Benedictionem pera­manter impertiamur.

[Bened. XIV Bull, tom. 1, p. 356-358].


343

Benedictus XIV, decr. Cum ex relatione, 17 iul. 1744.

§ l.Cum ex relatione eorum,quae Congregationibus Sac. Rituum, aut Ante^ praeparatoriis, aut Praeparatoriis proponuntur, et discutiuntur, facta Nobis pro sui muneris adimplemento tum a Congregationis Secretario, tum a Fidei Promotore, innotuerit, saepe excitatam fuisse inter eiusdem Congregationis Consultores controversiam, an in Causis Beatificationis, et Canonizationis Servorum Dei, procedentibus per viam non Cultus, cum disputandum pro­ponitur Dubium super Virtutibus aut Martyrio, Testes de auditu auditus, qui soli extant in Processu Apostolico, in linea probationis iungi possint cum Testibus de visu, qui extant in Processu Ordinario; contendentibus non­nullis, id tantum fieri posse, si Testes de auditu, qui extant in Processu Apostolico, sint de auditu a videntibus; aliisque asserentibus, idipsum fieri debere, etiamsi Testes non sint de auditu a videntibus, sed de auditu auditus, dummodo caetera alia non desint, quae requiruntur pro coniunctione Pro­cessus Ordinarii cum Processu Apostolico, et alia etiam concurrant a Con­gregatione Rituum statuta, ut rite, et recte admittantur Testes de auditu, de quibus omnibus in Nostro Opere de Canonizatione Sanctorum, lib. 2, cap. 4 et 5.

§ 2. Nos ad amputandam quamcumque controversiam, decernimus primo, non posse in linea probationis coniungi Testes de auditu auditus in Processu Apostolico examinatos, cum Testibus de visu, qui extant in Processu Ordi­nario, praedictamque coniunctionem in linea probationis competere tantum Testibus de auditu a videntibus, qui sint in Processu Apostolico examinati, dummodo caetera supra indicata non desint requisita: et ex coniunctione Testium de visu examinatorum in Processu Ordinario, cum Testibus de auditu a videntibus, examinatis in Processu Apostolico, propositis Dubiis super Virtutibus, aut Martyrio, responderi posse, Constare de virtutibus, etc., aut Constare de Martyrio: et in progressu ad ulteriora pro obtinenda for­mali Beatificatione sufficere debere duo miracula, quae ante Beatificationem

pati -ita sint, d approbata; et pro obtinenda Canonizatione sufficere debere alia ilu» miracula, post Beatificationem secuta et approbata.

i. Decernimus secundo loco, quod, si in Processu Ordinario Testes r x te ii t de visu, et in Processu Apostolico non reperiantur nisi Testes de auditu auditus, Testes hi de auditu auditus, in Processu Apostolico excepti, vim et robur adminiculi habere valeant, modo quidem levis, modo gravis, prout eorum numerus, et qualitas exposcit, ita ut, exclusa a Postulatoribus quacumque fraudis, aut negligentiae suspicione, ex qua factum sit, ut soli Testes de auditu auditus in Processu Apostolico fuerint examinati, si, attentis numero, et qualitate Testium de visu in Processu Ordinario examinatorum, habitaque consideratione adminiculi non levis, sed gravis, desumpti ex Testi­bus de auditu auditus in Processu Apostolico examinatis, res ad eum statum redacta sit, ut faciat fidem, et auctoritatem Viro prudenti de re gravi iudica- turo, propositis Dubiis super Virtutibus, aut Martyrio, responderi possit, ita constare de Virtutibus, aut ita constare de Martyrio, ut procedi possit ad ulteriora, hoc est ad discussionem Miraculorum: nec obtineri posse Decretum Beatificationis, nisi tria Miracula praecesserint, quae fuerint approbata; neque demum Canonizationis Decreto locum esse debere, nisi duo alia post Beatifi­cationem Miracula superveniat, quae pariter fuerint approbata.

§ 4. Demum tertio loco decernimus, nihil per praesens Decretum a Nobis fuisse immutatum super Dubio Virtutum, aut Martyrii, in Causis, quae pro­cedunt per viam casus excepti, aut in quibus, etsi procedant per viam ordi­nariam non Cultus, soli Testes de auditu extant in Processu tum Ordinario, tum Apostolico; quoad eas enim exacte observari mandamus Decretum Gene­rale a Nobis editum die 23 aprilis 1741 et impressum in Nostro Opere de Canonizatione Sanctorum lib. 3, cap. 3, num. 25 editionis Patavinae, et editionis Romanae, quod etiam nunc confirmamus tum quoad numerum Miraculorum, tum etiam quoad caetera, quae in dicto Decreto continentur; et in quibus statuitur, Miracula semper esse comprobanda per Testes contestes de visu, sive agatur de Causis procedentibus per viam Ordinariam de non Cultu, sive per viam extraordinariam de casu excepto, et sive res sit de Miraculis pro obtinenda Beatificatione, sive de aliis, quae proponuntur pro Canonizatione obtinenda. Et Secretario Congregationis Sacrorum Rituum mandamus, ut praesens Nostrum Decretum inter acta Congregationis referat, et typis edi curet, ut ad omnium notitiam deveniat.

[Bened. XIV Bull., tom. 4, Appendix, p. i, ii].


344

Benedictus XIV, const. Apostolica indulta, s aug. 1744.

Apostolica indulta, quamvis prudenti Romanorum Pontificum dispensa­tione concessa, ad Christiani Populi profectum, et promovendam animarum salutem plurimum conferre non dubitemus: si tamen eorum interpretatio ingeniorum liberius opinantium licentiae permittatur, unde in sensus a mente,

et voluntate concedendum alienos detorqueantur: eadem in Ecclesiasticae Disciplinae detrimentum, et ipsorum Fidelium periculum atque pernicien^ perverso hominum abusu, traduci posse veremur. Quapropter, pro ea, quam Dei nutu suscepimus, sanctissimarum Ecclesiae Legum custodia, et flagranti, quo tenemur, studio, de universo Christi grege ad aeternae beatitudinis metam securius dirigendo, non solum recte constitutas a Patribus agendi regulas in dies magis magisque constabilire satagimus; nullam praetermit­tentes occasionem intemeratae disciplinae observantiam Catholicis omnibus praescribendi et commendanda verum etiam Indultorum ab hac eadem Apo­stolica Sede benigne concessorum certos indicare limites, et tutam ipsorum formam usumque praefinire, iuxta nostram et Praedecessorum nostrorum, quorum auctoritate prodierunt, mentem et voluntatem, opportunum in Domino iudicamus.

§ 1. Sane hanc providentiam, si quod aliud Indultum, illud in primis postulare videtur, quod Sedes Apostolica, vel cunctis Christifidelibus, per universalis Iubilaei Literas, vel nonnullarum Regionum Incolis, per Bullam, ut appellant Craciatae, vel certis Universitatibus, aut Sodalium seu Confratrum coetibus, per specialia privilegia, elargiri quandoque consuevit facultatem eligendi sibi unum quempiam Confessarium ex approbatis ab Ordinario ad Confessiones audiendas, qui eos a culpis, criminibus, et censuris, alioquin reservatis, absolvere valeat. Etenim eo periculosius in usu Indultorum huius generis erratur, quo gravius in iisdem agitur negotium, Sacramenti nimirum Poenitentiae, lapsis post Baptismum ad salutem prorsus necessarii, valida ac legitima administratio, eiusdemque respective susceptio.

§ 2. Et quidem fel. record. Praedecessor Noster Innocentius Papa XII ex delatis ad se nonnullorum Episcoporum Regni Portugalliae tunc temporis existentium, et aliorum timoratae conscientiae Virorum, querelis, intelligens opi­nionem quandam revixisse, caeteroquin per Apostolicas Pauli V,1 Urbani VIII,2 et Clementis X3 Romanorum Pontificum Praedecessorum suorum Constitu­tiones, necnon per plura Congregationum S. R. E. Cardinalium, tam Concilii Tridentini Interpretum, quam negotiis et consultationibus Episcoporum, et Regularium praepositorum, Decreta, dudum damnatam, ac reprobatam; qua opinione freti plerique illarum partium Fideles, Privilegia, et Indulta circa praedictam Confessarii electionem a Sancta Sede concessa et elargita in Literis Apostolicis pro Cruciata Sancta emanatis, quas Bullam Cruciatae vocant, ita intelligenda esse existimabant, ut facultas in Bulla huiusmodi Christifidelibus attributa, confitendi peccata sua cuilibet Confessario per quemcumque Ordi­narium ad Confessiones audiendas approbato, et recipiendi ab eo absolutio­nem, ut praefertur, a quibusvis peccatis atque censuris in praedicta Btdla non exceptis, locum haberet, et habere censeretur, etiamsi Ordinarius praefatus non esset Ordinarius illius loci, in quo Confessiones praedictas excipi contingeret; huiusmodi opinionem, in Congregationibus S. R. E. Cardinalium, tam eorum,

' Const. Alias, 24 dec. 1608. - Bull. Rom., tom. 5, III, p. 352, 353.

2  Cf. N. 208.

3  Cf. N. 246.

iM temporis Episcoporum et Regularium consultationibus praepositi »¦>• •i«i«m ¦ i um adversus haereticam pravitatem Generalium Inquisitorum

v i ntoli. .1 specialiter deputatorum, de ipsius mandato ex integro exa- ¦«•Um, Ut» uni censuit proscribendam atque damnandam, sicuti reipsa pro- !'« ' • i ,1 initiavit, per Apostolicas in forma Brevis Literas incipien. Cum ' ,iir i una nona aprilis anni millesimi septingentesimi, Pontificatus sui

0    MOn • editas;1 decernens et declarans, praedictam Bullam Cruciatae, ,».! q i t 'Ultionem Confessariorum, nihil novi iuris induxisse, nullumque

, iui continere contra formam Concilii Tridentini,2 et praedictarurn Con- iti niini Apostolicarum ; adeo ut Confessarii tam Saeculares, quam Regu- «, i ll umque illi sint, in vim dictae Bullae Cruciatae a Poenitentibus ad ir is Sacramentales eorum Confessiones electi, nullatenus Confessiones r inli audire valeant sine approbatione Ordinarii, et Episcopi Dioecesani i. m quo ipsi Poenitentes degunt, et Confessarios eligunt, vel ad exci- id n Confessiones requirunt; nec ad hoc suffragari approbationem semel, pluries ab Ordinariis aliorum Locorum, et Dioecesum obtentam, etiamsi ¦ nitentes illorum Ordinariorum, qui Confessarios electos approbassent, ' forent. Subindeque statuit Confessiones aliter in posterum factas et

1 ctive auditas, nullas, irritas, et invalidas fore, et Sacerdotibus, qui illas

praesumpserint, suspensionis poenam ipso facto incurrendam indixit, u i mem autem quamcumque contrariam, tamquam falsam, temerariam, nlalosam, et in praxi perniciosam, damnavit, et reprobavit; eamque potis- ium, de qua supra diximus, ullo modo doceri, sustineri, aut ad praxim i i, prohibuit, sub poena excommunicationis per contrafacientes ipso io incurrendae; prout latius in supradictis Literis continetur.

s 3. Has Literas Innocentii Praedecessoris praedicti post aliquot annos i quoque auctoritate approbavit, confirmavit, et innovavit recol. pariter mem. uicentius Papa XIII, die vigesima tertia maii anni millesimi septingentesimi •csimi tertii, Pontificatus sui Anno secundo, editis similibus in forma Brevis ris incipien. Apostolici Ministerii,'1 quibus plura complexus est ad Eccle- ticam disciplinam in Hispaniarum Regnis servandam pertinentia; ac inter i declaravit, Sacerdotes tam Saeculares, quam Regulares, qui ab Episcopis i.nuerint licentiam audiendi Confessiones, limitatam vel quoad locum vel ¦ad tempus, vel quoad genus personarum, non posse Sacramentum Poeni- itiae administrare extra tempus, vel locum, vel genus personarum ab ipsis ncopis praescriptum; quocumque privilegio, etiam in vim Bullae, quae ap- ! itur Cruciatae Sanctae, competente, nullatenus suffragante: necnon Sacer- nbus praedictis tam Saecularibus, quam Regularibus, ad Confessiones exci- udas, vel ex vi praedictae Bullae Cruciatae, vel ex quocumque alio privilegio ctis, minime suffragari, quod approbati alias fuerint ab Episcopo, qui ali- mdo loci, in quo Confessiones audiendae sunt, Ordinarius fuerit, sed talis non <!ius existat, vel quia ab humanis excesserit, aut Episcopatui renuntiaverit,

•  Cf. N. 263.

a Sess. XXIII, de ref., c. 15.

•   Cf. N. 280.

vel quia ad aliam Ecclesiam Auctoritate Apostolica translatus reperiatur, sed necessariam omnino esse illius, qui actualiter, et pro tempore Ordinariam Iurisdictionem in ea Dioecesi exerceat, approbationem ; hanc tamen sufficere etiam tacitam, eamque tamdiu durare, quamdiu praecedens licentia sive appro­batio expresse revocata non fuerit; in quo casu nova de integro approbatio impetranda erit; sicut etiam quando prior approbatio, tempore praefinito elapso, expiaverit.

§ 4. Cumque san. mem. Benedictus Papa XIII praefatas Innocentii XIII Literas, suis aliis Apostolicis Literis incipien. In supremo Militantis Ecclesiae Solio, die vigesima tertia septembris anni millesimi septigentesimi vigesimi quarti, Pontificatus sui Anno primo datis,1 earum tenore de verbo ad verbum inserto, pari Auctoritate Apostolica in omnibus, et per omnia perpetuo appro- basset, confirmasset, atque innovasset; ipsius quoque Auctoritate corroborata, innovataque noscuntur, quae de facultate eligendi Confessarium tam ab Inno­centio XII, quam a XIII, decreta, declarataque fuisse commemoravimus.

§ 5. Quia vero iidem Praedecessores Nostri Innocentius XII, et XIII in suis respective Literis, Indultum per Bullam Cruciatae concessum tantum­modo nominatim expresserunt, et ab Innocentio XIII alterius cuiuscumque generis privilegia generatim dumtaxat sunt indicata: idcirco Nos animo pro­spicientes, quod, nisi clarius, atque distinctius declaratum fuerit, quaenam Privilegia, seu Indulta sub praefatas regulas cadant, et cadere debeant, idem fortasse reprobatarum, ut supra, opinionum offendiculum, ut olim in prae­dictae Bullae Cruciatae, sic etiam in aliorum eiusdem generis Indultorum interpretatione et usu, subesse facile posset; et vigili cura animum in id intendentes, ne inimicus homo huiusmodi zizania in agro Dominico ullatenus valeat superseminare, atque ut Fidelium conscientiae securius dirigantur, non modo relata superius Praedecessorum nostrorum Decreta Auctoritate quoque Nostra approbamus, confirmamus, et innovamus, verum etiam eadem auctoritate, et simili motu, scientia, et potestatis plenitudine statuimus, et declaramus, quod idem omnino ius, quod vigore Decretorum huiusmodi, circa intelligentiam, et usum Indulti Bullae Cruciatae obtinet, etiam quoad reliqua eiusdem generis Indulta pariformiter valere debeat, et obtinere. Volu­mus etiam reprobationem dictarum opinionum, quatenus respiciunt intelli­gentiam, et usum Indulti praedicti Bullae Cruciatae, a praefatis Praedeces­soribus proscriptarum, locum similiter habere, quatenus easdem opiniones et sententias in medium proferri contingeret circa similia etiam Indulta, sive universis per Ecclesiam Christifidelibus, sive alicui Regioni, aut Loco, Uni­versitati, aut Coetui particulari Sodalium, seu Confratrum, quandocumque, et ubicumque concessa vel concedenda.

§ 6. Insuper decernimus, et declaramus, id, quod generaliter de Indultis praemissis sentiendum esse iam diximus, generaliter quoque intelligendum esse de omnibus et singulis personis, quae sub eorundem Indultorum con­cessione comprehensae reperiuntur, vel quas in posterum comprehendi con­tingat, quaeque supradictis Indultis uti voluerint. Ita videlicet, ut si in aliquo

»•.*. . . um Vi. ul.irihus, quam Regularibus tribuatur facultas eligendi Con-

.............  •>< < »i. 11 u.irio Loci approbatum, tunc Confessarius vigore talis

•• .... in>, m vi i Saeculari, sive a Regulari Poenitente ad audiendas eorum i., r ' nn h milies electus, nullatenus huiusmodi Confessiones audire

•    • i > i - I piscopo Dioecesano et Ordinario Loci, ubi Confessio exci- pÊ#mU r«t. .ul Confessiones approbatus et deputatus existat; quacumque alia », i ¦ i «ii, ne, tam illius generis, quam uterque Innocentius Praedecessores

•    ?•.i., n ,l,. I narunt non suffragari, quam ea, si de Regularibus agatur, quae

•   • i>r> no Regulari Praelato obtenta foret, minime suffragante. Aequum

• •• .ium. rt rationi consentaneum, ut quicumque speciali Indulti beneficio «•witn i ique uti voluerit, is conditiones in eodem Indulto praescriptas

..initio vrvet; neque licitum est cuiquam, conditionem illam approbationis » -mira mi per loci Ordinarium faciendae, alio modo intelligere, quam eo, i nn intelligendam esse toties Praedecessores Nostri Romani Ponti- « »a, n i praemissum est, decreverunt. Quorum Nos quoque vestigiis inhae- «nir . praefatam conditionem in eodem plane sensu, quem illi tradiderunt, «i> omnibus et singulis huiusmodi Indulto sub ea conditione concesso uten- otnia. accipiendam, et servandam esse statuimus, atque mandamus; quicum- •|ii« illi fuerint, qui in vim eiusmodi Indulti Confessarium sibi eligent, sive «r 111.1 res, sive Regulares cuiuslibet Ordinis et Instituti, tam Mendicantium, •piam non Mendicantium, et Ordinum Militarium, etiam Militiae Hospitalis m. ti Ioannis Hierosolymitani, necnon Societatis Iesu, atque alterius cuiusvis < ¦ iu:legationis, vel Societatis, tametsi de illis, aut illorum vel illarum aliquo •< i aliqua, specialis, et expressa mentio quomodocumque facienda foret, i l<- que Confessiones, et absolutiones in praemissis casibus aliter in posterum i* i.is, et respective auditas seu impertitas, irritas fore et invalidas declaramus; n . ontrariam quamcumque opinionem, eiusque praxim, deinceps prohibemus ac t probamus, tamquam explanatae toties ab Apostolica Sede verborum intel­ligentiae, ac menti nostrae, quam ad omnem hac super re ambiguitatem tol- ndam per praesentes clarius exposuimus, penitus adversantem.

§ 7. Postremo illud monendum existimamus, nihil hic a Nobis statui, aut p: nuntiari super eo, an scilicet in uno aut altero Indulto unum aut alterum rsonarum genus comprehendi, et quaenam Indulta specialiter Regularibus iitfragari, vel non suffragari, censendum sit; hoc enim ex uniuscuiusque l ululti tenore, ac verbis colligendum reliquimus; firmis tamen manentibus, i perpetuo mansuris, quod ad Bullam Cruciatae pertinet, plurium Praede- . chorum Nostrorum declarationibus, eandem scilicet Bullam, quantum ad articulum eligendi Confessarium, seque a casibus reservatis absolvi faciendi, nequaquam Regularibus suffragari. Quod Nos etiam perpetuo tenendum iique sentiendum, eorumdem Praedecessorum Nostrorum exemplo, similiter declaramus, et contrariam quamcumque opinionem uti falsam, et perniciosam, mterdicimus, et reprobamus.

§ 8. Decernentes, etc.

[Bened. XIV Bull, tom. 1, p. 358-363].


345

Benedictus XIV, ep. encycl. Cum semper oblatas, 19 aug. 1744.\21

Cum semper oblatas Nobis occasiones Apostolica scripta dirigendi ad Fraternitates Vestras libenter amplectimur, ut sincerae Nostrae erga Vos dilectionis argumenta frequenter eluceant; tum vero maiori animi alacritate idipsum praestamus, quum ad excitandum Fraternitatum Vestrarum zelum pro conservatione rectae disciplinae in Clero regimini Vestro commisso, prae­sentibus rerum aut temporum conditionibus commovemur. Nec enim impo­situm imbecillitati Nostrae omnium Ecclesiarum sollicitudinis onus aliter susti­nere Nos posse confidimus, quam si divini Cultus augmentum, atque exactam Ecclesiasticarum Sanctionum in singulis Dioecesibus custodiam, religiosae vigilantium Pastorum curae, identidem inculcando, commendémus.

§ 1. Huius porro Epistolae ad Vos scribendae occasionem Nobis atque argumentum in primis praebet onus illud, quod omnibus animarum curam gerentibus incumbit, applicandi Missam Parochialem pro Populo ipsorum curae commisso ; tum etiam applicatio Missae Conventualis, quae pro Bene­factoribus in genere facienda est ab iis, qui Missas canunt in Ecclesiis Patriar­chalibus, Metropolitanis, Cathedralibus, et Collegiatis; tum denique debitum psallendi, quo tenentur Canonici praedictarurn Ecclesiarum Choro assistentes. Cuius quidem argumenti minime nova, sed a Scriptoribus frequenter habita tractatio est, cumque ea res in huius Almae Urbis Nostrae Congregationibus, et potissimum in Congregatione Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Car­dinalium Concilii Tridentini Interpretum, cuius Secretarii munere olim in minoribus constituti multos annos perfuncti sumus, multoties discussa, ac definita fuerit; quamvis earumdem Congregationum Decreta plerumque circa eam uniformia, et sibi consona prodierint, eorumque Decretorum nonnulla etiam Pontificiam Praedecessorum Nostrorum approbationem et confirma­tionem meruerint; minime tamen mirandum esset, eorum notitiam ad sin­gulos quosque Vestrum non adhuc pervenisse. Quapropter non modo oppor­tunum, verum etiam necessarium duximus, Encyclicam hanc Epistolam ad Vos scribere, per quam, sublata demum diversarum, in quas Scriptores abie­runt, opinionum varietate, constans huius Apostolicae Sedis sententia prae­dictis de rebus cuilibet innotescat: et Fraternitatibus Vestris quaedam veluti norma, ac regula suppetat, iuxta quam Synodales, aliasque Vestras circa prae, missa Constitutiones, Ordinationes, seu Edicta, quorum publicationem Vobis iniungimus, dirigere valeatis. Eorum vero exequutionem, dum, iuxta ea, quae in praesentibus tenenda atque servanda praescribimus, omni, qua decet, sol­licitudine, ac vigilantia urgere studebitis, minime dubitandum Vobis erit, ne

1 Venerabilibus Fratribus, Patriarchis, Archiepiscopis, cunctisque locorum Ordi­nariis per Italiam constitutis.

i nn V. lux um implemento obicem, aut moram afferre valeant recursus «.I Iun n Nostrae Curiae Tribunalia forsitan habendi; utpote quos omnino rttklcmlon i r praecipimus, ac iubemus. Quamobrem has ipsas Literas ¦i. m '.nuntiorum Tribunalium Regestis asservari volumus, atque ad

• iniiti praescriptum, tam ipsorum Tribunalium resolutiones, quam de Vestris 'Iri tetl», quae ipsis praesentibus inhaerentes edituri estis, iudicia, exigi et con- iitit m utdamus.

Iit quidem quod nuper enunciavimus, Sacrosanctum Missae Sacri- iii Ium i Pastoribus animarum applicari debere pro Populo ipsorum curae ¦ ommisso, id veluti ex Divino praecepto descendens, a Sacra Tridentina •ivnoilo diserte exprimitur sess. 23, cap. I, de Reformat. per haec notabilia .' tl'.t: Cum praecepto Divino mandatum sit omnibus, quibus animarum cura lommitsu est, oves suas agnoscere, pro his Sacrificium offerre. Et quamvis minime defuerint, qui per inanes, et frivolas interpretationes huiusmodi obli­vionem a Sancta Synodo memoratam de medio tollere, vel saltem exte­rni ne contenderint; quum tamen relata Concilii verba satis clara et perspicua

•          nil, quumque praedicta Congregatio eiusdem Concilii interpretationi priva- i ve praeposita, constanter edixerit, eos quibus animarum cura demandata

non modo Sacrificium Missae celebrare, sed illius etiam fructum medium pro Populo sibi commisso applicare debere, nec illud pro aliis applicare, aut pro huiusmodi applicatione eleemosynam percipere posse; quodque magis interest, quum haec intelligentia a Praedecessoribus Nostris Romanis Pon­tificibus approbata fuerit, et confirmata; nihil iam amplius ulli Vestrum desiderandum superest, ut eam amplecti, eidemque obsequi, necnon illius promptam executionem in Vestris respective Dioecesibus omni studio pro­curare debeatis.

§ 3. Neque Nos tamen, qui, ut superius innuimus, in minoribus adhuc degentes, munus Secretarii praedictae Congregationis Concilii Tridentin. Interpretis plures annos obivimus, aliosque non paucos partim in Anconi- t mae Cathedralis, partim in Metropolitanae Bononiensis, Patriae nostrre dilectissimae, quam adhuc retinemus, gubernatione assidue transegimus, non inquam Nos latent multiplicis generis effugia, per quae nonnulli praedictae obligationis implementum declinare satagunt, quibusque proinde opportune t Nobis est occurrendum.

§ 4. Quum enim Sacrum Tridentinum Concilium, ne Animarum cura negligatur, non uno in loco Episcopis mandet, ut quotiescumque opus fuerit, idoneos Vicarios cum certorum fructuum assignatione ad eandem curam exercendam eligant ac deputent, uti videre est in sess. 6, cap. 2, sess. 7, cap. 5, et 7, sess. 21, cap. 6, sess. 25, cap. 16; non raro autem eveniat, ut aliqua Ecclesia Parochiali vacante, Vicarius pariter ad implenda huiusmodi Ecclesiae onera, usque ad novi Rectoris electionem ab Episcopo deputari debeat, eodem Con­cilio Tridentino id iubente sess. 24, cap. 18, de Reform.; nonnulli ex huius­modi Vicariis nituntur se ipsos a praedicta obligatione subtrahere, vel ex eo quod, habituali cura penes alium seu alios residente, ipsi actualem dum­taxat exerceant; vel quod ipsi sint ad nutum amovibiles, vel ad breve tempus huiusmodi curae sint addicti: ut nihil hic loquamur de Parochis Regularibus,

qui a praedicta applicatione Missae pro Populo nonnunquam alienos se ostendunt. Itaque mens Nostra, et sententia est, sicuti etiam pluries a prae- laudatis Congregationibus iudicatum fuit ac definitum, quod omnes et sin­guli, qui actu Animarum curam exercent, et non solum Parochi, aut Vicarii Saeculares, verum etiam Parochi, aut Vicarii Regulares, uno verbo, omnes et singuli, de quibus supra dictum est, atque alii quicumque etiam specifica et individua mentione digni, aeque teneantur Missam Parochialem applicare pro Populo, ut praefertur, ipsorum curae commisso.

§ 5. Nonnulli vero ad evitandum huiusmodi obligationis implementum, allegare solent, congruos sibi Parochiae suae redditus non suppetere; alii denique ad inveteratam consuetudinem confugiunt, sustinentes id neque sibi, neque decessoribus suis, per longum tempus, quod immemorabile affirmant, unquam in usu fuisse. Nos autem ad praecedentes praedictae Congregationis Concilii resolutiones nostram approbationem et confirmationem extendimus; et, quatenus opus sit, auctoritate Apostolica, iterum tenore praesentium decer­nimus, et declaramus, quod licet Parochi, seu alii, ut supra, animarum curam habentes, congruis praefinitis redditibus destituantur, et quamvis antiqua seu etiam immemorabili consuetudine in ipsorum Dioecesibus, seu Parochiis obtinuerit, ut Missa pro Populo non applicaretur, eadem nihilominus omnino imposterum ab ipsis debeat applicari.

§ 6. Dum tamen diximus omnes animarum curam habentes Missae Sacri­ficium pro Populo sibi commisso applicare debere, non ideo statuere volui­mus, eosdem aut quotidie, aut quotiescumque celebraverint, ad praedictam applicationem pro Populo teneri. Et quidem Sacrosancta Tridentina Synodus sess. 23, cap. 14 praecipit Episcopis curare, ut Sacerdotes saltem diebus Dominicis, et Festis solemnibus, Missarum sacra faciant, si autem curam habuerint animarum, tam frequenter, ut suo muneri satisfaciant, Missas cele­brent; in pluribus autem Synodalibus Episcoporum Constitutionibus novimus provide constitutos, ac designatos esse dies, quibus animarum Pastores Missas celebrare debeant. At vero Nos id unum in praesenti suscepimus decernen­dum, quando nimirum iidem pro Populo celebrare et applicare teneantur; et quamvis compertum habeamus id, quod alias a Congregatione Concilii responsum fuit, Parochum nempe pinguibus redditibus dotatum quotidie pro Populo celebrare et applicare debere ; eum vero qui uberioribus huius­modi redditibus non gaudeat, festivis tantum diebus id ipsum praestare teneri; quum tamen pariter Nobis perspectae sint tum controversiae super hoc ipso exortae, nimirum ad quam summam pertingere debeant Ecclesiae Paro­chialis proventus, ut pingues, et uberes appellari possint; quoniam pingues minime habendi sunt redditus, etiam copiosi, quibus tamen multiplicia et gravia sint onera adnexa; tum etiam multorum querelae adversus huius­modi decretum, tamquam plus aequo rigidum, excitatae, Nobis innotescant: idcirco opportunum censemus Fraternitatibus Vestris declarare, Nobis abunde satisfactum fore, Vobisque proinde satis esse posse, dum ii, qui animarum curam exercent, Sacrificium Missae pro Populo celebrent atque applicent in Dominicis aliisque per annum diebus Festis de Praecepto, quum praedicti Dominici, aliique Festi dies, ii sint, in quibus iuxta praeceptum Concilii

11 id' n tim s. ss. 5, cap. 2, et sess. 24, cap. 4 quilibet animarum curae prae- Positus Populum sibi commissum salutaribus verbis pascere debet, docendo c.i qu.ii- scire omnibus necessarium est ad salutem; iidemque sint dies, de quibus eadem Sancta Synodus statuit, ut moneat Episcopus Populum dili­genter, teneri unumquemque Parochiae suae interesse, ubi commode id fieri Pi>test, mt audiendum Verbum Dei, et quibus Parochi Subditos suos in Do­ctrina Christiana erudire debent, iuxta id quod a praedicto Concilio in citat, cap. 4 Episcopis praecipitur, ut nempe saltem Dominicis, et aliis festivis diebus Pueros in singulis Parochus, Fidei rudimenta, et obedientiam erga Deum et Parentes, diligenter ab iis, ab quos spectabit, doceri curent.

§ 7. Et quia in nonnullis Dioecesibus numerus dierum Festorum de praecepto, de Apostolica nostra auctoritate et consensu, eatenus est immi­nutus, ut nempe in aliquibus Festis Christifideles et Missam audire et ab operibus servilibus abstinere debeant; in aliis vero Populo permissum sit opera servilia exercere, firma remanente obligatione audiendi Missae Sacri­ficium; Nos, ut obortae iam dubitationes circa onus applicationis Missae Parochialis in huiusmodi diebus Festis, penitus eliminentur, statuimus et declaramus, quod etiam iisdem Festis diebus, quibus Populus Missae inter­esse debet, et servilibus operibus vacare potest, omnes animarum curam gerentes Missam pro Populo celebrare et applicare teneantur.

§ 8. Quia vero propria nonnunquam experientia satis agnovimus, ali­quos esse Parochos adeo pauperes, ut ferme ex eleemosynis, quas a Fide­libus pro Missarum celebratione accipiunt, vivere cogantur; eos vero qui, Ecclesia Parochiali vacante, ad animarum curam exercendam, sub Vicarii, seu Oeconomi nomine deputantur, aliquibus in locis adeo illiberaliter trac­tari, ut exigui redditus ipsis constituti, et pauca incerta emolumenta eisdem obvenientia, aegre ad eorum vitae necessaria sufficiant; quod iis quoque non raro evenire solet, qui in aliquibus Ecclesiis, habituali cura apud alios manente, actuali tantum exercitio sunt addicti ; proindeque cum istis severe nimis agi videretur, si diebus Festis, quibus potissimum huiusmodi occasio se offert, eisdem vetitum esset eleemosynam pro applicatione Missae recipere: idcirco Nos tam istorum, quam illorum inopiam summopere miserantes, eisdemque, quantum Nobis integrum est, consulere volentes; quamvis, ut supra dictum est, omnes et singuli praedicti teneantur diebus festis Missam pro Populo celebrare et applicare ; attamen, quod pertinet ad praedictos Parochos egentes, unicuique vestrum facultatem concedimus, cum iis, quos revera tales esse noveritis, opportune dispensandi, ad hoc ut, etiam diebus festis huiusmodi, eleemosynam ab aliquo pio offerente recipere, et pro ipso Sacrificium appli­care, quatenus id ab eo requiratur, libere et licite possint et valeant; dum­modo ad necessariam Populi commoditatem, in ipsa Ecclesia Parochiali Missam celebrent; ea tamen adiecta conditione, ut tot Missas infra hebdo­madam pro Populo applicent, quot in diebus Festis, infra eandem hebdo­madam occurrentibus iuxta peculiarem intentionem alterius pii Benefactoris obtulerint.

§ 9. Quod autem spectat ad Vicarios, sive Oeconomos Ecclesiarum vacantium, quum a Sacro Tridentino Concilio citat, sess. 24, cap. 18, cuilibet

Episcopo tribuatur facultas eos deputandi et constituendi, cum congrua, eius arbitrio, fructuum portionis assignatione, vestrum erit, Ven. Fratres, cum iis agere, qui vacantis Ecclesiae fructus exigunt, ut egenti Vicario, qui exigua huiusmodi certorum fructuum assignatione, paucisque incertis proventibus gaudeat, congruum aliquod augmentum praebeatur, pro onere celebrandi et applicandi Missam pro Populo diebus Festis. Quapropter pro iis locis, in quibus Ecclesiarum vacantium fructus ad commodum Camerae Nostrae Apostolicae exiguntur, opportuna Thesaurario Nostro Generali mandata dili­gimus, quae is denunciare non praetermittet peculiaribus dictorum locorum Collectoribus, cum quibus Episcopi Ecclesiasticae Nostrae Ditionis, caetero- rutnque locorum, in quibus, ut praefertur, Ecclesiarum vacantium fructus ad Cameram praedictam pertinent, officii sui partes in eum finem, de quo supra diximus, interponere debebunt.

§ 10. Ac demum, quoad illos, qui tanquam Vicarii, sive perpetui, sive ad tempus constituti, Animarum curam administrant, quae apud alios habitu residet, ratione alicuius Ecclesiae Parochialis, ipsorum Ecclesiis, seu Mona­steriis, Collegiis, aut Locis Piis olim unitae: quamvis a recol. mem. Praede­cessore Nostro S. Pio Papa V praefinita fuerit certa pars fructuum huius­modi Vicariis assignanda, prout in ipsius Constitutione, quae incipit : Ad exequendum, data Kalendis Novembris Anni mdlxvii1 distincte statuitur; nihi­lominus ubi praescripta fructuum portio vel nullo modo, vel non integre Vicariis praedictis assignata reperiatur, vel etiam ubi ea, quae ad normam praedictae Constitutionis eisdem fuerit attributa, minime sufficiens a vobis reputetur, propter temporum circumstantias, et signanter pro implendo onere celebrandi, et applicandi Missam pro Populo diebus Festis de praecepto; utendum vobis erit potestate, quam fecit Episcopis Synodus Tridentina sess. 7, cap. 7, dum illorum arbitrio permisit, iuxta temporum atque iniunctorum onerum rationem, congruam praedictis Vicariis fructuum portionem assi- gnare; quam ob causam Nos etiam Fraternitatibus Vestris, quatenus opus sit, necessarias omnes et opportunas facultates impertimur, quibuscumque appellationibus, privilegiis, aut exemptionibus, ut in eodem Concilio san­atur, adversus ea, quae salubriter a Vobis constituta fuerint, minime suffra­ganeus.

§ 11. Haec igitur circa Missam Parochialem statuenda, et Fraternita­tibus Vestris denuncianda iudicavimus. Indeque gradum facientes ad ea quae pertinent ad Missam Conventualem, neminem Vestrum latere putamus Sacro­rum Canonum sanctiones, quibus praecipitur, ut singulis diebus in Ecclesiis Patriarchalibus, Metropolitanis, Cathedralibus, et Collegiatis, tum Horae Cano­nicae debitis modo et forma recitentur, tum etiam Missa Conventualis cele­bretur; quae adeo clarae sunt, ut nulla super iis oriri possit dubitatio. Eaque de re perspicuae pariter et per omnia uniformes existunt Resolutiones ab hac Congregatione Vener. Fratrum Nostrorum Concilii Tridentini Inter­pretum repetitis vicibus emanatae, quas omnes Apostolica Auctoritate Nostra confirmamus et approbamus, earum executionem Vobis enixe inculcantes :

ut scilicet Missa Conventualis, quae singulis diebus canitur a Clero praedi­ctarurn Ecclesiarum, pro earundem Benefactoribus in genere quotidie appli- cetur; eodem prorsus modo, quo Missam Parochialem ab iis qui curam Ani­marum gerunt, pro Populo sibi commisso, singulis saltem diebus Festis de praecepto, applicari debere superius declaravimus.

§ 12. Itaque date operam, ut falsam quorundam opinionem eliminetis, quam in aliquibus Ecclesiis eiusmodi, sive dolo malo, sive per errorem inve- ctam esse novimus: quod nempe dum Missa Conventualis pro certo aliquo Ecclesiae Benefactore, vel grati animi ergo, vel ex vi oneris impositi, cele­bratur et applicatur, satis impletum censeatur debitum applicationis Missae Conventualis. Etenim huiusmodi debitum non quidem respicit singulare^ aliquos Benefactores, sed Benefactores in genere cuiuslibet Ecclesiae, cuiu servitio addicti sunt quicunque in eadem sive Dignitates, sive Canonicatus, sive Mansionariatus, sive Beneficia Choralia obtinent, et Missam Conventualem suis respective vicibus celebrant.

§ 13. Neque minus improbandam noveritis aliorum sententiam, qui satis putant supradictam obligationem impletam esse, dum in eorum Ecclesiis pro Benefactoribus in genere aliquae interdum preces fiunt, vel anniver­saria statis diebus Sacrificia pro illis peraguntur. Nemo enim id sibi arro- gare debet, ut impositae obligationi alia ratione satisfacere possit, quam ea, quae a Lege Ecclesiastica multoties praescripta fuit; nimirum Missam Con­ventualem singulis diebus pro Benefactoribus celebrando, eandemque pro illis in genere applicando.

§ 14. Profecto non solum prioribus Ecclesiae seculis, verum etiam tem­poribus haud longe a nostra aetate remotis, (quod Vos ex Historia Ecclesiae didicisse non dubitamus) servabatur olim in singulis Ecclesiis series accu­rata omnium et singulorum, quorum liberalitate unaquaeque aucta fuerat, eorumque nomina Sacris Diptychis, sic enim vocabantur, ideo consignata erant, ut eorumdem recordatio nunquam interiret, utque pro iis tum preces funderentur, tum etiam Missae Sacrificium offerretur; quam ob causam etiam praedictus Catalogus in plerisque Ecclesiis ob oculos Presbyteri Celebrantis apponi consuevit; licet iidem pii Benefactores in suis Donationibus nihil penitus pro se pacti essent, sed tantummodo pro peccatorum suorum remis­sione se bona sua Deo offerre declarassent. Ecclesiarum siquidem Praesules preces pro iis imperandas esse duxerunt; quamvis illi propria bona offe­rentes ne verbum quidem ea de re fecissent. Sacrorum huiusmodi Dipty- chorum usus sensim defecit; ob idque in oblivione iacent alicubi complurium Benefactorum nomina. At non idcirco deserere fas est usum et disciplinam orandi pro iis, et Sacrificium Missae pro illis offerendi. Atque inde praece­ptum applicandi Missam Conventualem pro Benefactoribus in genere, ori­ginem atque rationem desumit.

§ 15. Quemadmodum vero, loquendo de Missa Parochiali, superius dictum est, varias excusationes afferri solere, ad declinandam illius applicationem pro Populo diebus festis de praecepto; ita pariter usuvenit quoad applicationem quotidianam Missae Conventualis pro Benefactoribus in genere. Ut autem superiores illae, sic etiam hae posteriores, provide e medio sublatae fuerunt



per opportunas Congregationis Concilii Tridentini resolutiones, quas proinde in his etiam auctoritate Nostra approbamus, et confirmamus.

§ 16. Nonnulli siquidem obtentu contrariae consuetudinis, etiam imme­morabilis, in propria Ecclesia vigentis, se ab huiusmodi onere eximi posse sibi persuaserunt. Verum iam pluries responsum fuit, huiusmodi consuetu­dinem, licet immemorabilem, quae potius abusus et corruptela dicenda est, nemini suffragari.

§ 17. Alii a Missa pro Benefactoribus in genere applicanda se excusatos voluissent, ex eo, quod alio quopiam Missarum onere obstricti inveniantur, vel ratione proprii Canonicatus, aut alterius Beneficii Ecclesiastici, quod insimul cum Canonicali praebenda obtinent; vel quia, praeter munus Cano­nici, seu Beneficiati, aut Mansionarii in Ecclesia Cathedrali, seu Collegiata, quum etiam in eadem, vel in alia Ecclesia Parochialem curam exerceant, dum Missam Conventualem canunt diebus festis de praecepto, debent pro Populo sibi commisso eam applicare; ac proinde nequeunt eandem pro Ecclesiae Benefactoribus specialiter offerre. Sed his quoque obviam itum est, iubendo singulis praedictis, ut Missam Conventualem, quam canunt, pro Ecclesiae Benefactoribus in genere applicent; pro aliis vero, pro quibus ipsi peculiariter Missam applicare tenentur, alterum substituant, qui ipsorum loco Missam huiusmodi celebret, applicetque.

§ 18. Aliorum pariter exceptio fuit, quod Missa Conventualis non semper a Canonicis, aut Dignitatibus celebretur, sed aliquando etiam a Beneficialis, aut Mansionariis; quos minus aequum videtur pro Missae celebratione omni eleemosyna carere, quae unde desumi valeat, ignoratur. Cui tamen rei pa­riter consultum est, demandando, ut ea desumatur ex Massa distributionum.

§ 19. Alii denique obtenderunt exiguitatem huiusmodi distributionum, quae, ob detractam eleemosynam quotidianam pro Missa Conventuali, ad nihilum fere redactae, vix foret, ut ab aliquo curarentur, cum magno detri­mento servitii Ecclesiae praestandi. Tridentina quidem Synodus sess. 24, cap. 15 opportunas rationes ostendit, quibus Canonicalium Praebendarum inopiae valeat provideri. Si vero designatam a Concilio viam, ut fere eve­nire solet, nequaquam iniri posse contingat, reliquum erit ad Congregatio­nem Concilii recursum habere; cuius erit, perspecto ex Vestris relationibus rerum statu, auctoritate Apostolica a Praedecessoribus Nostris eidem impar- tita, et a Nobis etiam praesentium tenore confirmata, quotidianam applica­tionem Missae Conventualis pro Benefactoribus in genere, ut alias, ad Festos tantummodo dies reducere.

§ 20. Non modo Ecclesiis Patriarchalibus, Metropolitanis, Cathedralibus, et Collegiatis iniunctum reperitur, ut quotidie Missa Conventualis in eisdem canatur, sed etiam in Rubricis Generalibus, quarum exactissimam Fraterni- tatibus Vestris custodiam commendamus, praescribitur, ut certis diebus non una, sed binae, atque etiam aliquando tres Missae Conventuales uno die celebrentur. Itaque quum nuper a Nobis dictum fuerit, primam Missam Conventualem quotidie pro Benefactoribus in genere celebrandam, et appli­candam esse; nunc expendendum superest, an earundem Ecclesiarum Capi­tula Iurisdictioni Vestrae respective subiecta adigere debeatis, ut alias quoque

M r,, si plures, ut praefertur, celebrari contigerit, pro Benefactoribus in ,'ii. tc similiter applicent.

.'I. Huiusmodi quaestio ab aliquibus ex Vobis Ecclesiastico zelo f la­pi .niti luis supradictae Congregationi Venerabilium Fratrum Nostrorum Can­thi liidentini Interpretum proposita est. Iamque ante illius propositionem imperium fuerat, alias ab eadem Congregatione responsum fuisse, conce- 1 ii l.un esse exemptionem ab onere applicandi secundam, ac tertiam Missam ¦ uiventualem pro Benefactoribus in genere, attenta Canonicatuum, et Bene- i, i ium tenuitate; ex quo inferri poterat, huiusmodi applicationis debitum m iuere, ubi de Ecclesiis pauperibus non ageretur.

22. Verum quum hanc definiendae quaestionis regulam apud praedi- > i nn Congregationem non admodum veteri observantia firmatam probe noverimus, cumque huiusce dubii solutionem eadem Congregatio nuper iudicio Nostro remittendam esse censuerit; Nos ita iudicamus, idque Vobis tenendum indicimus: laudandos nempe, et confirmandos esse, quotquot p,mte sua secundam, aut tertiam Conventualem Missam pro Benefactoribus m genere applicant; qui vero idem agunt ex vi consuetudinis in ipsorum I . clesia vigentis, iis imperandum, ut in ea consuetudine perseverent. Ubi vero id usu receptum non invenitur, liberam omnino secundae, tertiaeque Missae Conventualis applicationem celebrantibus relinquendam esse, dum­modo in commemoratione pro Defunctis, Ecclesiae Benefactorum in genere non obliviscantur.

§ 23. Huic demum Epistolae nostrae finem imponentes, Fraternitates Vestras enixe hortamur, ut maximam curam et vigilantiam in id conferatis, ut in Ecclesiarum Vestrarum Choris, praeter devotam celebrationem, debi- tamque applicationem Missae Conventualis, Horae Canonicae non praepro- pere, sed exacte, pausa nempe interposita, et maxima, qua decet, reverentia, ac religione canantur.

§ 24. Equidem scimus, in aliquibus Metropolitanis, et Cathedralibus Ecclesiis, inter Canonicos eam opinionem invaluisse, ut se munus suum satis implere contendant, dum Choro praesentes assistunt, licet ipsi sibi silentium imperent, neque psallentibus Beneficiatis, aut Mansionariis in cantu se adiungant. In huiusce vero opinionis confirmationem, adduci ab iisdem solent inveteratae consuetudines, statuta peculiaria, aut etiam praetensa Eccle­siarum suarum Privilegia. At quum Synodus Tridentina sess. 24, cap. 12, loquens de Dignitatibus, et Canonicis, qui Choro interesse debent, unum ex eorum officiis esse dicat, in Choro ad psallendum instituto, Hymnis et Canticis Dei nomen reverenter, distincte, devoteque laudare; quumque pauca omnino sint Capitula, in quibus eo modo a Canonicis in Choro assistitur, ideoque receptae in universa Ecclesia disciplinae paucos illos adversari di- gnoscatur; quum insuper opinio illa nunquam in Congregatione Concilii Tridentini interpretationi praeposita, examinata sit, quin statim explosa fuerit, et improbata; quamvis praesumptis consuetudinibus, aliisque fundamentis, et rationibus innixa perhiberetur, Canonicis etiam Ecclesiarum Patriarchalium huius Nostrae Urbis super hoc instantibus; quum denique idem iudicium prolatum reperiatur a pluribus Conciliis Provincialibus, ab hac etiam Apo-

stolica Sede approbatis, et confirmatis: nihil iam reliquum esse videtur, quominus pauciores universorum legi se accommodent. Equidem minime Nobis compertum est, quo peculiari titulo suffulti persuasum habeant unius vçl alterius Ecclesiae Canonici, se muneri suo satisfacere per simplicem in Choro assistentiam, absque Divinae Psalmodiae Cantu. Verum, nisi illis praesto sit Apostolicum non praesumptum, vel abrogatum, sed legitimum, ac vigens Privilegium sive Indultum, iure ac merito verendum est, ne isti, dum ita se gerunt, Praebendarum, ac distributionum fructus minime suos faciant, et consequenter ne ad eorum restitutionem teneantur. Quapropter vestrum erit, Venerabiles Fratres, haec omnia illis aperire, ut neque Nobis, neque Vobis apud Divinum Iudicem fraudi sit, si in huiusmodi re, quae tanti est mo­menti, utpote quae ad ipsius Dei cultum proxime spectat, abusus et corrup- telas, quas arguendo et increpando evellere debebamus, dissimulatione ac silentio nostro fovisse et confirmasse inveniamur. Interea Fraternitatibus Vestris, quas intimo cordis affectu complectimur, Apostolicam Benedictio­nem amantissime impertimur.

[Bened. XIV Bull, tom. 1, p. 366-373].


Fontes CIC t1 342